تمایل به ترک دانشگاه و عوامل مرتبط با آن در اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران

زمینه و هدف : سهم قابل توجهی از منابع هر کشور صرف تربیت نیروی انسانی می­گردد و از دست دادن نیروی متخصص برای هر سیستم به معنی وارد شدن زیان­های جبران ناپذیر می­باشد. ترک اعضای علمی دانشگاه نیز که بدون شک یکی از سرمایه­های اصلی دانشگاه محسوب می­شوند از اهمیت خاصی برخوردار می­باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی تمایل به ترک دانشگاه در اعضای هیأت علمی و بررسی ارتباط متغیرهای مؤثر احتمالی در این تصمیم صورت گرفت تا با شناسایی متغیرهای مرتبط بتوان زمینه مداخله­های ممکن در سطح دانشگاه را شناسایی کرد. روش­کار : در این مطالعه مقطعی که در تابستان 1385 انجام شد، 149 نفر از اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران به صورت سیستماتیک انتخاب شده و پرسش­نامه طرح را تکمیل نمودند. پاسخگویان در پاسخ به یک سؤال تمایل خود را به ترک دانشگاه در 2 سال آینده مشخص نمودند و مشخصات دموگرافیک، نگرش نسبت به مشارکت و رضایت از سطح فعلی مشارکت به عنوان عوامل مؤثر بر تمایل به ترک دانشگاه، در مدل رگرسیون لجستیک مورد بررسی قرار گرفت. یافته­ها : میانگین سنی شرکت کنندگان 2/48 سال بود و 8/71 درصد آنها مرد بودند. از 131 نفری که به سؤال تمایل به ترک دانشگاه در دو سال آینده پاسخ داده بودند، 25 نفر (19 درصد)، پاسخ مثبت داشتند. در رگرسیون لجستیک، نگرش این افراد نسبت به مشارکت در اداره امور دانشگاه نسبت به سایرین تفاوت معنی­دار نداشت (49/0= P ) ولی در گروهی که در دو سال آینده تمایل به ترک دانشگاه داشتند، میزان رضایت از سطح فعلی مشارکت به صورت معنی­داری کمتر بود (007/0= P ). نتیجه­گیری : توجه به "رضایت فعلی اعضای هیأت علمی نسبت به مشارکت" در سطح گروه، دانشکده و دانشگاه می­تواند در کاهش تمایل به ترک مؤثر باشد. شاید پایداری نیروی انسانی و نگهداری از این سرمایه­های ملی با تصحیح رضایت آنها از مشارکت انجام پذیر باشد.